Tαξιδεύοντας και όχι μόνο...: Παναγία Λαμπινή

Κυριακή χτες, με σύμμαχο τον καλό καιρό πήραμε νωρίς-νωρίς το δρόμο για τα βουνά....
Προορισμός μας η Λαμπινή,ένα χωριό περίπου μισή ώρα μακριά από το σπίτι.Για την ακρίβεια απέχει 27χλμ από το Ρέθυμνο και βρίσκεται σε υψόμετρο 460 μ.Δεν πήγαμε τυχαία τόσο πρωί.Αποστολή μας ήταν να φτάσουμε νωρίς για να προλάβουμε την λειτουργία σε έναν πολύ παλιό ναό,το ναό της Παναγίας της Λαμπινής,καθώς εδώ και λίγες μέρες με επισκέφτηκε η πεθερά μου και επομένως ο θρησκευτικός τουρισμός έγινε προτεραιότητά μου.

ΒΥΖΑΝΤΙΝΟΣ ΝΑΟΣ ΠΟΥ ΧΤΊΣΤΗΚΕ ΚΟΝΤΑ ΣΤΟΝ 12ο ΑΙΩΝΑ

Ηεπιλογή του ναού επίσης δεν ήταν τυχαία.Στην εκκλησία αυτή λειτουργεί ο παπά-Κωστής,ένας καλός φίλος, λεβέντης και μοντέρνος παπάς που έπιασε τα μηνύματα των καιρών και με τον τρόπο του φέρνει τους ανθρώπους κοντά στην εκκλησία.

Ο ΠΑΠΑ-ΚΩΣΤΗΣ ΜΕΣΑ ΣΤΟΝ ΝΑΟ

Πριν συνεχίσω με την ιστορία του ναού αυτού που όπως είπαμε είναι αφιερωμένος στην Παναγία που εδώ ονομάζεται Λαμπινή και είναι θαυματουργή,οφείλω να σας αναφέρω ότι του μίλησα για την δική μας Παναγία του Γερακαρίου και για τον μόνιμο Επίτροπο και φίλο μου Γιώργο.Μια σύμπτωση,όπως ο παπά-Γιάννης της δικής μας εκκλησίας έτσι κι ο παπα-Κωστής είναι πνευματικοί από μικρή ηλικία.Λίγο πιο πέρα βρίσκεται και το χωριό Γερακάρι του νομού Ρεθύμνης.

ΠΑΡΩΝ ΣΗΜΕΡΑ ΣΤΗΝ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΗΤΑΝ ΕΝΑΣ ΠΑΝΥΨΗΛΟΣ ΚΡΗΤΙΚΟΣ ΠΟΥ ΕΠΑΣΧΕ ΑΠΟ ΚΑΡΚΙΝΟ ΚΑΙ ΓΙΑΤΡΕΥΤΗΚΕ ΧΑΡΗ ΣΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΑ ΤΗ ΛΑΜΠΗΝΗ ΟΠΩΣ ΜΕ ΒΕΒΑΙΩΣΑΝ.

Πρόκειται για σταυροειδή Βυζαντινό Ναό με τρούλο, στην κόγχη του ιερού του οποίου αποκαλύφθηκε, τη δεκαετία του 1950, τοιχογραφία της Θεοτόκου, που φέρει την επιγραφή: «Η ΛΑΜΠΗΝΗ».Έτσι πήρε το όνομά της η εκκλησία.

ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΤΟΙΧΟΓΡΑΦΙΑ ΠΟΥ ΑΝ ΤΗΝ ΜΕΓΕΝΘΥΝΕΤΕ ΘΑ ΔΕΙΤΕ ΤΗΝ ΕΠΙΓΡΑΦΗ ΛΑΜΠΗΝΗ,ΠΟΥ ΛΑΜΠΕΙ ΔΗΛΑΔΗ ΟΠΩΣ ΜΟΥ ΕΙΠΑΝΕ

. Ο θόλος στηρίζεται σε καμάρες που κι αυτές θεμελιώνονται στις δύο πλευρές της εκκλησίας. Οι καμάρες του θόλου είναι θαυμάσια διακοσμημένες με τούβλα σε βυζαντινό στυλ. Η εκκλησία επίσης περιλαμβάνει τοιχογραφίες του 14ου αιώνα.

Ο ΘΟΛΟΣ ΤΟΥ ΝΑΟΥ

Η Λαμπινή υπήρξε, κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας, έδρα της Επισκοπής Λάμπης, η οποία περιελάμβανε τις Επαρχίες Αγίου Βασιλείου και Αμαρίου, στις οποίες αργότερα, το 1831, προστέθηκε και η Επαρχία Σφακίων. Σώζεται μάλιστα και το Επισκοπείο, το οποίο δυστυχώς έχει πουληθεί και ανήκει σήμερα στους κληρονόμους του αγοραστή.

Tο Ολοκαύτωμα της Λαμπινής
Στην εκκλησία της «Παναγίας της Λαμπηνής» γράφτηκε, κατά το τελευταίο έτος της Ελληνικής Επανάστασης, δηλ. το 1829, μια θλιβερή σελίδα της ιστορίας.
Συγκεκριμένα σε μία επιδρομή των Τούρκων στις 20 Ιανουαρίου 1829, ημέρα Κυριακή, εορτή του Οσίου Ευθυμίου, όταν οι κάτοικοι του χωριού βρίσκονταν ανυποψίαστοι στην εκκλησία και παρακολουθούσαν τη θεία λειτουργία, οι Τούρκοι μπήκαν μέσα στην εκκλησία και έσφαξαν όλους τους άντρες και στη συνέχεια τους έκαψαν.
Τα γυναικόπαιδα, που ήταν μέσα στην εκκλησία και όσα άλλα είχαν βρεθεί στα σπίτια τους, τα οδήγησαν στο Ρέθυμνο και στη συνέχεια τα πούλησαν στα σκλαβοπάζαρα.

Τον παπα-Παναγιώτη δεν τον έσφαξαν αλλά τον μετέφεραν κι αυτόν στο Ρέθυμνο, όπου την άλλη μέρα ταλαιπωρημένος, κακοποιημένος και εξουθενωμένος, πέθανε μέσα σ’ ένα Τζαμί, «στη Σοχώρα», στο οποίο τον έσυρε ένας Χότζας, ελευθερώνοντας τον από το αγριεμένο πλήθος των αλλόθρησκων, γιατί τον λυπήθηκε.
Οι κλεισμένοι μέσα στην εκκλησία είχαν και ένα μικρό αριθμό όπλων, άχρηστων στην ουσία, γιατί η εκκλησία δεν είχε τα σημερινά παράθυρα και τα μοναδικά ανοίγματά της ήταν η πόρτα και οι φεγγίτες του τρούλου.
Παρ’ όλα αυτά, είναι μαρτυρημένο ότι πρόβαλαν αντίσταση και ότι αντάλλαξαν πυροβολισμούς με τους Τούρκους, από τους οποίους σκοτώθηκαν 2-3 Τούρκοι.
Οι Τούρκοι καλούσαν τους Χριστιανούς να παραδοθούν, αλλά συναντούσαν την άρνησή τους. Και τότε μεταχειρίστηκαν τον εξής τρόπο, για να τους εξαναγκάσουν σε παράδοση. Βουτούσαν σε λάδι πανιά, τα άναβαν και τα έριχναν μέσα στην εκκλησία από τους φεγγίτες του τρούλου. Στη συνέχεια έβαλαν φωτιά και στην πόρτα της εκκλησίας και μπήκαν μέσα.
Στη Λαμπινή έχουμε μια μισοτελειωμένη λειτουργία, όπως και στην Κωνσταντινούπολη.