Ήτανε κάποτε...ένα παγκάκι

Μέχρι πριν λίγο καιρό δεν εκτιμούσα την αξία που μπορεί να έχουν τα παγκάκια στην ζωή μας. Δεν μπορούσα να φανταστώ την ανάγκη τους να μας μιλήσουν. Κι όμως αν τα παγκάκια είχαν φωνή...

   Κάθε παγκάκι έχει την ιστορία του. Μια ιστορία που μόνο αυτό ξέρει και που κανένας δεν μπορεί να φανταστεί, ακόμα κι αν γίνει προσωρινός ένοικός του.

  Στις ιστορίες αυτές πρωταγωνιστές είναι άνθρωποι που πολλές φορές έχουν κοινές αξίες και ιδανικά, άνθρωποι με ευαισθησίες  και ανησυχίες. Είναι οι άνθρωποι της διπλανής πόρτας, είναι οι  φίλοι μας , οι συνάδελφοί μας...

  Μ' ένα τσιγάρο στο χέρι και έναν καφέ στο παγκάκι, κάποιοι μοιράζονται την καθημερινότητά τους, ανεβαίνουν πνευματικά και ξεπερνούν τις όποιες δυσκολίες.

  Είναι πολύ μεγάλο το βάρος της κριτικής αντιμετώπισης ανθρώπων και καταστάσεων.Και είναι τόσο μεγάλο γιατί σκοπός είναι να σηκωθούμε λίγο ψηλότερα και να αποφύγουμε το βάραθρο στο οποίο μας οδηγεί η αγραμματοσύνη, η αδιαφορία και η δουλικότητα.

  Πόσα πράγματα μπορεί να διηγηθεί το παγκάκι του καθενός μας!

  Πόσα μυστικά κρύβει και δεν τα μαρτυράει σε κανέναν!

  Και πόσοι είναι αυτοί που προσπαθούν να μάθουν τα μυστικά του, όλα αυτά που έχει ακούσει!

  Γιατί πλησιάζουν δειλά δειλά,αλλά δεν τολμούν να κάτσουν;

  Γιατί όταν λείπουν οι σταθερά μόνιμοι κάτοικοί του επιχειρούν να το καταλάβουν;

  Δεν ξέρουν ότι κάποια παγκάκια είναι ιδιότροπα και τείνουν να πετάξουν από πάνω τους όσους δεν σέβονται είτε τα ίδια, είτε τους κατ' εξοχήν θαμώνες τους; Δεν καταλαβαίνουν πως δεν μαρτυρούν στον οποιονδήποτε τα μυστικά τους;

  Πώς θα μπορούσαν άλλωστε να μιλήσουν σε ανθρώπους που δεν έχουν την ικανότητα ή δεν μπαίνουν στον κόπο να καταλάβουν, τυφλωμένοι από τον φανατισμό τους και τον αρνητισμό τους σε οτιδήποτε διαφορετικό, σε οτιδήποτε μπορεί να φωτίσει την σκοτεινιασμένη από ζήλεια, μίσος και αδιαφορία ψυχή τους;

  Ύστερα από όλα αυτά παίρνω μια απόφαση...σκεπάζω το ''παγκάκι'' μου με τα ομορφότερα χρώματα...όπως το είχα άλλωστε πάντα στο μυαλό μου! Το κλείνω στο χρονοντούλαπο της ψυχής και της καρδιάς μου για να μη φθαρεί περισσότερο και συνεχίζω! 

  Και ναι, ήρθε η ώρα να καθίσω σε καινούριο! Κι αυτό θα το φτιάξω όσο καλύτερα μπορώ!!! Έχω τη δύναμη και το κουράγιο γιατί αξίζει τον κόπο.Και έτσι ίσως ξαναταξιδέψω στα φωτεινά εκείνα δρομάκια,ίσως συναντήσω εκείνους τους τόπους που είναι πλημμυρισμένοι από τα αρώματα της ψυχής.Ίσως τελικά τα ταξίδια του νου να είναι τα ομορφότερα,ίσως…

   Το ταξίδι είναι σαν πόρτα απ΄ όπου βγαίνεις από την πραγματικότητα για να μπεις σ' ένα χώρο ανεξερεύνητο που μοιάζει με όνειρο, είπε κάποιος που αυτή την στιγμή δεν θυμάμαι.

    Και νοιώθω πως είναι καιρός να την ανοίξω αυτήν την πόρτα για να ξαναζήσω ένα όμορφο όνειρο, με συντροφιά όσους το επιθυμούν, μέσω μιας νέας συνεργασίας για την οποία δηλώνω εκ των προτέρων ενθουσιασμένος.

    Και που ξέρεις, ίσως να βρεθεί ένα καινούριο παγκάκι... και ίσως νάμαι τυχερός να βρω έναν καινούριο συνοδοιπόρο εδώ μακριά που είμαι, για να μοιραστούμε τις ανησυχίες μας , να φωτίσουμε την ψυχή μας,να καπνίσουμε τα τσιγαράκια μας...

    Τελειώνοντας θα ήθελα να κλείσω το σημερινό μου γράμμα με τα λόγια ενός τυφλού:   

«Η ζωή παίρνει τα χρώματα που της δίνουμε εμείς μέσα από την ψυχή μας. Εγώ που είμαι τυφλός, έχω διαλέξει να τη ντύσω με τα πιο φωτεινά χρώματα. Εσείς που βλέπετε μπορεί να τη θέλετε ντυμένη πάντα στα μαύρα. Είναι επιλογή του καθενός».