Σέσκλο και Διμήνι

Η τρίτη και η τετάρτη τάξη του 2ου Δημοτικού σχολείου Αγιάς πραγματοποίησαν  επίσκεψη στο Σέσκλο και το Διμήνι...

  Ο προϊστορικός οικισμός του Σέσκλου αναπτύχθηκε πάνω στο λόφο 'Καστράκι', καθώς και στη γύρω περιοχή, κοντά στο σημερινό χωριό Σέσκλο.
   Οι πρώτες ανασκαφές στο νεολιθικό οικισμό του Σέσκλου έγιναν το 1901-1902 από τον Χρ. Τσούντα. Αργότερα το 1956 ο Δ.Ρ. Θεοχάρης άρχισε νέα ανασκαφική έρευνα στο λόφο και στη γύρω περιοχή, που κράτησε μέχρι το 1977.

Το Σέσκλο κατοικήθηκε για πρώτη φορά στα μέσα της 7ης χιλιετίας.Οι άνθρωποι της περιόδου αυτής ζούσαν από την κτηνοτροφία και τη γεωργία. Σ' αυτή την περίοδο ανήκουν πολλά οστέινα εργαλεία,λεπίδες και λίγα οστέινα ειδώλια.

       Δυστυχώς όλα τα ευρήματα βρίσκονται στο μουσείο του Βόλου. Ισως τα δούμε σε μια μελλοντική επίσκεψη εκεί.

  Αργότερα στην 7η-6η χιλιετία, τα σπίτια χτίζονται με πέτρινα θεμέλια ,τοίχους από ωμά πλιθιά και δάπεδα από πατημένο πηλό (παλαμισμένα).Στην περίοδο αυτή έχουμε κεραμική μονόχρωμη και διακοσμημένη, λίθινα και οστέινα εργαλεία και πήλινα ειδώλια.

 Στη μέση νεολιθική εποχή(6η χιλιετία) ο οικισμός αποκτά μεγάλη έκταση. Η περίοδος αυτή ταυτίζεται με το γνωστό πολιτισμό του Σέσκλου και χαρακτηρίζεται από την γραπτή κεραμική, τη βελτίωση της τεχνικής του ψησίματος των πήλινων αντικειμένων(έντονα κόκκινα χρώματα) και την μεγάλη χρήση των λίθινων εργαλείων.

Το σπίτι του κεραμέα(ονομάστηκε έτσι εξαιτίας των πολλών κεραμικών που βρέθηκαν  σ' αυτό )

  Στο Καστράκι, τα οικήματα είναι συνήθως μικρά, με στενά δρομάκια ανάμεσά τους, που σχηματίζουν σε ορισμένα σημεία πλατείες.

  Όλα τα σπίτια έχουν λίθινο θεμέλιο, πλίνθινη αναδομή, δικλινή στέγη με δοκούς, σκεπασμένη με πηλό και με μία οπή για την έξοδο του καπνού.Γύρω από τα σπίτια υπάρχουν μεγάλοι τοίχοι που δεν είναι οχυρωματικοί αλλά απλά αναλημματικοί  που ίσως δηλώνουν κάποια πρόνοια προφύλαξης ή απομόνωσης.

  Ο οικισμός ερημώθηκε λίγο πριν το τέλος της 6ης χιλιετίας ίσως εξαιτίας κάποιας πυρκαγιάς και κατοικήθηκε μετά από 500 χρόνια σε περιορισμένη έκταση και μόνο στο λόφο Καστράκι.

Η μασκότ του αρχαιολογικού χώρου

 Λίγο αργότερα πήγαμε στο Διμήνι,που είναι πολύ κοντά.

   Στις βορειοδυτικές παρυφές του σημερινού χωριού Διμήνι, 5 χιλ. από την πόλη του Βόλου, επάνω σε χαμηλό λόφο με εξαίρετη εποπτεία στον Παγασητικό κόλπο, βρίσκεται ο μεγάλος και καλά οργανωμένος προϊστορικός οικισμός του Διμηνίου.

Η πρώτη εγκατάσταση στο λόφο χρονολογείται στο τέλος της 5ης χιλιετίας π.Χ., στη Νεότερη Νεολιθική περίοδο. Ήταν μία οργανωμένη κοινότητα 200-300 κατοίκων, που ζούσαν σε 30-40 σπίτια και ασχολούνταν κυρίως με τη γεωργία και την κτηνοτροφία, αλλά και με την αλιεία, λόγω της μικρής απόστασης από τη θάλασσα.

Το Διμήνι ξεχωρίζει από τους άλλους νεολιθικούς οικισμούς γιατί παρουσιάζει ένα μοναδικό αρχιτεκτονικό στοιχείο, τους έξι λιθόκτιστους περιβόλους, που είχαν οικοδομηθεί γύρω από τον οικισμό κατά ζεύγη, με σκοπό πιθανότατα να στηρίζουν το έδαφος και να ορίζουν το χώρο. Ανάμεσά τους ήταν κτισμένα τα σπίτια, ενώ στο κέντρο βρισκόταν μία ευρύχωρη αυλή. Η κεραμική, που βρέθηκε στον οικισμό, γνωστή ως κεραμική «Διμηνίου», χαρακτηρίζεται από αγγεία με σκούρα διακόσμηση από γεωμετρικά μοτίβα, που καλύπτει όλη την ανοιχτόχρωμη επιφάνειά τους.

Το καμίνι για την κατασκευή των αγγείων

 Βρέθηκε, επίσης, μεγάλος αριθμός εργαλείων από οψιανό, πυριτόλιθο, πέτρα και οστό, ειδώλια και κοσμήματα. Οι ταφικές συνήθειες των κατοίκων δεν είναι γνωστές. Μέσα στον οικισμό βρέθηκαν λίγες ταφές μικρών παιδιών τοποθετημένες σε αγγεία. 

Το σπίτι του νηπίου (ονομάστηκε έτσι γιατί βρέθηκαν τα οστά ενός νηπίου σ' αυτό)

Σ' αυτόν τον οικισμό βρέθηκαν επίσης Μυκηναϊκοί τάφοι, πράγμα που σημαίνει πως κατοικήθηκε και αργότερα. 

 

Οι πρώτες ανασκαφές στο χώρο έγιναν από τους Β. Στάη και Χ. Τσούντα στις αρχές του 20ού αιώνα.