Εκείνο που κάνει τους ποιητές και τους σοφούς, είναι η τόλμη να λένε αυτά που οι άλλοι δεν τολμούν ούτε να σκεφτούν.

Ὅσοι τὸ χάλκεον χέρι
βαρὺ τοῦ φόβου αἰσθάνονται,
ζυγὸν δουλείας, ἂς ἔχωσι·
θέλει ἀρετὴν καὶ τόλμην
ἡ ἐλευθερία...

Οι συγκεκριμένοι στίχοι του Ανδρέα Κάλβου, δίνουν την πληρέστερη απάντηση στο  τι μας χρειάζεται σήμερα.
Σήμερα που η ελευθερία μας  τίθεται σε αμφισβήτηση. Σήμερα που  η αξιοπρέπεια μας ως ανθρώπων ποδοπατείται. Σήμερα που τα ανθρώπινα δικαιώματα και τα κοινωνικά κεκτημένα, τα αυτονόητα κάποια άλλη εποχή, θεωρούνται ενοχλητικές  «λεπτομέρειες», και βιάζονται ασυστόλως.

Αυτό που έχουν πετύχει σήμερα,  με διάφορους επικοινωνιακούς τρόπους, με την απαξίωση των ηθικών και κοινωνικών αξιών, την αλλοτρίωση της παιδείας και την διάδοση του ωχαδερφισμού είναι αυτό ακριβώς: μας έχουν μετατρέψει από ολοκληρωμένες προσωπικότητες σε ατομικές  παρενθέσεις.

 Με τακτική καρότου και μαστιγίου μια ολόκληρη κοινωνία αντί να δρα σαν σύνολο ανθρώπινων προσωπικοτήτων έχει μετατραπεί σε απομονωμένα άτομα.  Κάναμε εύκολο το παιχνίδι τους.
Στρέφουν τον καθένα να δει το πρόβλημα του ως δικό του και μέσω της απομόνωσης που έχουν επιβάλλει και της διάλυσης των βασικών κοινωνικών δεσμών, γινόμαστε εύκολοι στην  διαχείριση  και προβλέψιμοι.

 Ανατροπή στον τρόπο σκέψης μας χρειάζεται. Και ξεκινάμε με το βασικό: το δικό μου πρόβλημα είναι και του διπλανού, και του διπλανού μου και δικό μου.
Ας τολμήσουμε, για να γίνει καθένας από εμάς αυτόβουλο όν, χωρίς ανάγκη καθοδηγητή υπακούοντας όμως στο γενικό καλό.
Ας γίνουμε ενάρετοι βάζοντας στην καρδιά μας την προσφορά  διώχνοντας συγχρόνως την απληστία..

Ας δούμε παρακάτω πως μπορούμε να τα καταφέρουμε αυτά:

Όλες οι ανθρώπινες έννοιες είναι προβολές του ανθρώπινου πνεύματος, γι'αυτό σε τελική ανάλυση πολλές φορές είναι απατηλές. Δεν βλέπουμε την πραγματικότητα , την αντιλαμβανόμαστε. Ό,τι βλέπουμε είναι μια ερμηνεία της πραγματικότητας, που βασίζεται σε υποκειμενικά, ελαττωματικά ή προκατειλημμένα παραδείγματα. Αυτό έχει επιπτώσεις όχι μόνο στο πώς καταλαβαίνουμε τον κόσμο, αλλά και στο πώς καταλαβαίνουμε τους ανθρώπους... Όταν κάποτε ρώτησαν τον Ηράκλειτο να τους πει πώς γνωρίζει όσα γνωρίζει απάντησε: «ερεύνησα τον εαυτό μου»... O Σωκράτης, μέσω της μεθόδου διαλόγου που είχε αναπτύξει, ‘εκμαίευε’ από τον συνομιλητή του την αλήθεια/γνώση που είχε μέσα του αλλά δεν γνώριζε. Ο άνθρωπος δε μπορει να αναζητά αυτό που δε γνωρίζει γιατί τότε δεν ξέρει τί να αναζητήσει αλλά ούτε αυτό που γνωρίζει μπορεί να αναζητά γιατί το ξέρει ήδη. Ο άνθρωπος τίποτε νέο δε μαθαίνει, παρά μόνο παίρνει συνείδηση των όσων ήδη γνωρίζει. Η γνώση (μάθηση) είναι ανάμνηση (ενθύμιση) , και υπάρχει η ανάμνηση μέσα μας...

  Η Επανάσταση λοιπόν δεν απαιτεί σφαγές,γιατί έτσι κινδυνεύουμε να φαγωθούμε μεταξύ μας.

  Επανάσταση σήμερα είναι η γνώση.Αν αυτή καταφέρουμε να ενεργοποιήσουμε τότε το μέλλον προβλέπεται ευοίωνο,ειδάλλως...

 Οφείλουμε να προσπαθήσουμε για να φυσήξει και πάλι  ο αέρας της ελευθερίας στις καρδιές μας. Και θα ήθελα να τελειώσω με την δεύτερη και την τρίτη στροφή του ποιήματος''Εις Σάμον'' του Κάλβου:

Αὐτὴ (καὶ ὁ μῦθος κρύπτει      Με το Αυτή εννοεί την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ
νοῦν ἀληθείας) ἐπτέρωσε
τὸν Ἴκαρον· καὶ ἂν ἔπεσεν
ὁ πτερωθεὶς κ᾿ ἐπνίγη
θαλασσωμένος· 

Ἀφ᾿ ὑψηλὰ ὅμως ἔπεσε,                                              
καὶ ἀπέθανεν ἐλεύθερος. -
Ἂν γένῃς σφάγιον ἄτιμον
ἑνὸς τυράννου, νόμιζε
φρικτὸν τὸν τάφον.